Tilefni þessarar bókar er að vekja upp umræðu um jafnaðarstefnuna, sögulegt hlutverk hennar í að breyta þjóðfélaginu í anda mannréttinda og mannúðar. Hún svarar spurninginni: Á jafnaðarstefnan erindi við fólk í velferðarríkjum samtímans og í náinni framtíð?

Lífsskoðun jafnaðarmannsins Jóns Baldvins Hannibalssonar kemur hér fram í sögulegu ljósi. Hann fer með lesandann fram og til baka í Íslandssögunni til að bregða birtu á orsakir og afleiðingar Hrunsins og auðlindapólitík og efnir til raunsærrar umræðu um stöðu Íslands í samfélagi þjóða í nánustu framtíð. Jafnaðarmaðurinn dýpkar sýn okkar á norræna módelinu, sem ögrun gegn nýfrjálshyggjunni og spyr hvers vegna flestir jafnaðarmannaflokkar Evrópu hafa brugðist því að mæta þessari ögrun.

Kórónan á ferli Jóns Baldvins sem utanríkisráðherra var frumkvæði hans að viðurkenningu alþjóðasamfélagsins á endurreistu sjálfstæði Eystasaltsþjóðann þriggja. Þetta gerði Jón Baldvin í blóra við yfirlýsta stefnu leiðtoga vesturveldanna. Hann reyndist meta stöðuna rétt, enda varð stefna hans ofan á í þessu máli. Þetta hefur enginn íslenskur stjórnmálaleiðtogi leikið eftir og í þessari bók lýsir hann aðdraganda þess sem setti Ísland á heimskortið.

Jón Baldvin „er einn af fáum íslenskum stjórnmálamönnum, sem geta talist umtalsverðir pólitískir hugsuðir með heillega og yfirgripsmikla lífssýn eða pólitíska hugmyndafræði“, eins og Dr. Ólafur Þ. Harðarson, prófessor, kemst að orði í inngangi sínum í þessari bók. Kjarninn í þeirri hugmyndafræði snýst um yfirburði Norræna samfélagsmódelsins umfram óbeislað markaðskerfi í anda nýfrjálshyggju. Norræna módelið er að mati Jóns Baldvins „vænlegasti veðurvitinn í upphafi 21. aldar“.