Í þessari bók er fjórum skáldkonum frá 19. öld sleppt lausum úr handritageymslu Þjóðarbókhlöðunnar svo þær megi endurnýja erindi sitt við heiminn. Í kveðskap skáldkvennanna má sjá skýra sjálfsmynd en ekki síður menningarlegan bakgrunn og merkilega afstöðu til náttúrunnar og ímyndunarafls. Þær höfðu einnig ákveðnar hugmyndir um hlutverk sitt sem skálda. Meginerindi sitt töldu þær vera að bera ljós inn í líf fólks, en líka að benda á það sem miður fór. Óhófleg kynhvöt karla er sannarlega ekki splunkunýtt vandamál. Ein þessara kvenna, holdsveik og blind, reis upp í lok aldarinnar og útbjó hálfgerða sjálfshjálparbók í kvæðaformi fyrir aðra sjúklinga á Holdsveikraspítalanum, þrátt fyrir að hún stæði í neðsta þrepi mannfélagsins. Í skáldaheimi kvennanna fjögurra ríkti nefnilega hvorki stéttskipting né feðraveldi.

Bókin er afrakstur margra ára rannsókna Guðrúnar Ingólfsdóttur á handritum kvenna. Guðrún hefur áður sent frá sér bók um skylt efni, Á hverju liggja ekki vorar göfugu kellíngar: Bókmenning íslenskra kvenna frá miðöldum fram á 18. öld (2016), en fyrir hana hlaut hún Menningarverðlaun DV og var tilnefnd til Íslensku bókmenntaverðlaunanna og Viðurkenningar Hagþenkis. Þar á undan hafði Guðrún sent frá sér bókina Í hverri bók er mannsandi: Handritasyrpur – bókmenning, þekking og sjálfsmynd karla og kvenna á 18. öld (2011).