Friðrik Jónsson Lök hafði aldrei gert neitt óheiðarlegt af þeirri einföldu ástæðu að hann hafði aldrei gert nokkurn skapaðan hlut. Hann taldi sig of stórættaðan til að stunda vinnu. Hann var af “Okkar Eigin“ aðli og hafði mjög í heiðri þær hefðir sem óheflaðir forfeður hans í skógunum fyrir norðan höfðu mótað. Hann var yngstur af fjórum sonum Saurajarlsins, sá eini sem ílenst hafði í Sunne. Nálægastur honum í hlutveruleikanum var Gústaf, sem sat í fangelsinu í Karlstad og bjó til herðatré handa yfirvöldunum.

Gústaf var faðir söguhetjunnar í þessari frásögn, hans Jóhanns litla Jónssonar Löks, sem í frumbernsku var fyrir munaðarleysis sakir fleygt eins og blautri tusku inn í verðandi fjölskyldu Friðriks. “Þetta nægir um þetta” eins og Procopius segir. Procopius var ekki frá Sunne. Hann var fæddur í Cesareu í Palestínu undir lok fimmtu aldar, ágætur stríðssagnaritari sem hefndi sín vel, eftir að hafa fylgst nákvæmlega með hnignun og falli Rómaveldis í Gotastríðunum frá sjónarhóli sínum á baki Belisariusar yfirhershöfðingja. “Meira um þetta síðar.”

Friðrik Jónssön Lök var aftur á móti fæddur í Austmerkursókn í Norður-Vermalandi og hafði fylgst með styrjöld sinnar kynslóðar frá kömrunum hjá herdeild óvopnfærra í Karlstad, þar sem hann hafði unað sér við að stanga úr tönnum. Enginn gæti þó haldið þvi fram  að hann hafi flúið sín skyldustörf, þar sem honum var falið að sjá um þennan þátt sænskra landvarna einmitt árið sem Hitler þrammaði inn í Noreg, ekkert frekar en því verður haldið fram að varnir landsins hafi veikst daginn sem honum var leyft að snúa sér aftur að garðbekkjunum í Sunne.