Davíð Stefánsson (1895–1964) var fæddur á bænum Fagraskógi í Eyjafirði. Hann var um tvítugt þegar ljóð hans í tímaritum vöktu athygli ljóðaunnenda, raunar svo mjög að beðið var þessarar fyrstu bókar hans með óþreyju. Hún kom út rétt fyrir jólin 1919 og olli ekki vonbrigðum. Lengi hafði æska landsins þurft að bæla langanir sínar og þrár en nú var eins og ný öld losaði um alla fjötra og Davíð orðaði í opinskáum, ástríðufullum ljóðum sínum bæði það sem heillaði og skelfdi við nýstárlegt frelsi tilfinninganna.

Fáar íslenskar ljóðabækur hafa notið annarrar eins hylli og Svartar fjaðrir. Frá frumprentun hefur bókin komið út hvað eftir annað, ýmist ein og sér eða í ljóðasöfnum Davíðs, og telst þetta vera 13. útgáfa hennar.

Silja Aðalsteinsdóttir sá um útgáfuna og ritaði formála.

Ég verð mjög tilfinningasöm þegar ég tala um (bókina). Ég elska þessa bók … Tær snilld.
Kolbrún Bergþórsdóttir / Kiljan

Stórmerkilegt skáld. Alltaf gaman að lesa hann.
Páll Baldvin Baldvinsson / Kiljan

„Davíð Stefánsson lifði í þeirri ljóðlist sem var einsog töluð útúr hjarta þjóðarinnar á enn einum morni þjóðarævinnar; og heldur áfram að lifa þar.“

Halldór Laxness / Upphaf mannúðarstefnu

„Hafi nokkru sinni leiftrað af eldtungu í íslenskri ljóðlist, þá var það þegar Davíð Stefánsson hóf þar flugið á sínum ‚svörtu fjöðrum‘.“
Jóhannes úr Kötlum / TMM