Með leikstjórn sinni á fyrstu verkefnum Alþýðuleikhússins, Krummagulli og Skollaleik á áttunda áratug síðustu aldar sló Þórhildur Þorleifsdóttir nýjan tón í íslensku leikhúsi.

Allar götur síðan hefur hún sett sterkan og áleitinn svip á leikhús landsins og á að baki fjölmargar sýningar sem vakið hafa eftirtekt fyrir listrænt innsæi og frjóa sköpun. Nafn Þórhildar er órjúfanlega tengt frumbýlingsárum Íslensku óperunnar í Gamla bíói og enginn íslenskur leikstjóri hefur sviðsett jafnmargar óperur og hún. Leikstjórn hennar á Niflungahring Wagners á Listahátíð í Reykjavík árið 1994 hlaut einróma lof gagnrýnenda bæði hér og í fjölmörgum erlendum blöðum og tímaritum.

Leikstjórn Þórhildar hefur ævinlega mótast af femínísku lífsviðhorfi hennar og sjónarhorni. Þetta hefur gert það að verkum að í flestum sviðsetningum hennar skína átök ástar og valds í gegnum efnisþráðinn.

Um Þórhildi hefur oft gustað enda liggur hún ekki á skoðunum sínum hvort sem rætt er um listir eða samfélag. Fyrir þær sakir hefur hún oft mátt sæta miklu og stundum illu umtali. Þessa gætti mjög þegar Þórhildur gegndi starfi leikhússtjóra Borgarleikhússins á árunum 1996–2000. Í þessari bók er drepið á þá sögu en hér er þó einkum fjallað um listamanninn Þórhildi Þorleifsdóttur og merkt framlag hennar til íslensks leikhúss undanfarinna áratuga