„Froskmaðurinn fór einförum um hafið, aldrei mjög djúpt, en hélt sig ekki alveg við landið heldur hætti sér talsvert út, nóg til þess að djúpið vakti kvíða, heillaði hann og ógnaði um leið. Skammt undan landi átti hann sér hellisskúta undir neðansjávardranga sem tyllti höfðinu upp úr sjónum. Þar sat hann stundum á steini innan um þangið og naut þess að sjá hvernig langir, brúnir og iðandi þönglar luktust um hann. Við það ímyndaði hann sér að þangið væri hár en einkum hendur sem gældu við líkama hans. Að sjálfsögðu fann hann enga snertingu vegna þess að hann var í búningi. Þrátt fyrir hættuna brá hann sér samt stundum æstur úr búningnum og leyfði þangi og þönglum að strjúka sig. Þangið virtist æsast einhvern veginn við nekt hans, þá lokaði hann augunum og naut þeirrar tilfinningar að vera í tengslum við alheiminn, hafið og gróður djúpanna.“

Skáldsagan Froskmaðurinn kom út árið 1985 og var þá gefin út undir dulnefni Hermanns Mássonar.