Fjodor Dostojevskí skrifaði Fjárhættuspilarann um svipað leyti og annað meistarastykki sitt, Glæp og refsingu. Fjárhættuspilarinn er á ýmsan hátt sjálfsævisögulegt verk, sprettur beint upp úr reynslu höfundarins sjálfs, þar sem Dostojevskí var forfallinn spilafíkill um árabil.

Hér er sögð saga af Alexei Ívanovitsj, ungum og lágt settum kennara í þjónustu fégráðugs hershöfðingja. Sagan gerist í borginni Roulettenburg, þar sem sá síðarnefndi er staddur ásamt föruneyti sínu til að stunda fjárhættuspil. Alexei reynir að vinna sig í álit innan hópsins en verður brátt heltekinn af spennu spilavítisins, þar sem menn sveiflast milli stórgróða og taps. Við sögu koma fjölskrúðugar persónur, einkum af kvenkyni, svo sem stjúpdóttir hershöfðingjans, Polína, og hin stórlynda Babúska, ríka amman sem birtist óvænt og setur allt úr skorðum. Setið er á svikráðum og enginn er annars bróðir þegar fúlgur fjár eru í sjónmáli.

Fjárhættuspilarinn er einhver frægasta og magnaðasta lýsing á áþján spilafíknarinnar sem til er. Sagan er borin uppi af meistaralegum lýsingum á innri togstreitu og hégómagirnd persónanna og hér takast á spaug og alvara; allt með þeim hætti sem lesendur þekkja vel úr öðrum meistaraverkum Dostojevskís.

Ingibjörg Haraldsdóttir þýddi og ritar formála um höfundinn og verkið.