Skjöldunga saga er aðeins varðveitt í latneskri þýðingu eða endursögn Arngríms lærða og að nokkru í Ynglinga sögu og Eddu Snorra Sturlusonar. Hún mun hafa verið rituð um 1200, brautryðjandaverk í íslenskri sagnaritun. Sagan hefur í samþjöppuðu máli greint frá niðjum Skjaldar sonar Óðins í rúma 20 ættliði til Gorms hins gamla á 10. öld. Talið er að svonefnt Sögubrot af fornkonungum sé leifar af yngri og lengri gerð Skjöldunga sögu.

Knýtlinga saga hefur rakið sögu Danakonunga frá grárri forneskju fram til Knúts Valdimarssonar (d. 1202), en upphafið er glatað, og hefst sagan nú með Haraldi Gormssyni á 10. öld. Sagan er rituð á síðara hluta 13. aldar, og hallast menn mjög að því að höfundur muni vera Ólafur hvítaskáld Þórðarson, bróðir Sturlu sagnaritara og bróðursonur Snorra. Í sögunni segir: „Með honum (þ.e. Valdimar konungi gamla) var Ólafur Þórðarson og nam að honum marga fræði, og hafði hann margar ágætlegar frásagnir frá honum.“ Höfundur Knýtlinga sögu styðst við ýmis dönsk sagnarit, beint og óbeint, meðal annars Danasögu Saxa hins málspaka. Einnig sækir hann margt til Heimskringlu, og ætlun hans hefur verið að rita heildarsögu Danakonunga eins og Snorri hafði ritað sögu Noregskonunga. Höfundur ver langmestu rými í sögu Knúts helga (d. 1086), á sama hátt sem Snorri skrifaði lengstu söguna um Ólaf helga.

Ágrip af sögu Danakonunga er ættartala Danakonunga þar sem jafnframt er stiklað á helstu sögulegum atburðum, sem oft varða einnig sögu grannlanda eins og vænta má, einkum Noregs. Helstu heimildir eru danskir annálar og Knýtlinga saga. Ritið mun vera íslenskt að uppruna, og Bjarni Guðnason getur þess til að höfundur sé Sturla Þórðarson.