Sagan af því hvernig útdauður bókstafur varð óaðskiljanlegur hluti nútímaíslensku er ævintýraleg og fáum kunn.

Ð-ið var fyrst var dregið með fjöðurstaf engilsaxneskra munka, hreiðraði um sig hjá íslenskum skrifurum á miðöldum en datt svo úr tísku og sást ekki í íslensku í margar aldir. Það birtist fyrst á prenti í Lundúnum á tímum Elísabetar fyrstu, rataði á íslenskar bækur í Kaupmannahöfn á tímum Fjölnismanna uns það varð að alþjóðlega viðurkenndu stafatákni í upphafi 21. aldar.

Þetta er ævisaga fagursveigða ð-sins. Það má vera að það sé hæverskasti bókstafur stafrófsins, en líf þess hefur verið einstaklega viðburðaríkt. Anton Kaldal Ágústsson, Gunnar Vilhjálmsson og Steinar Ingi Farestveit eru grafískir hönnuðir sem hafa um árabil rannsakað bókstafinn ð. Þeir taka hér saman niðurstöður sínar með fulltingi Stefáns Pálssonar sagnfræðings og hans leiftrandi penna. Leturhönnuðirnir Fred Smeijers og Toshi Omagari hönnuðu sérstaka gerð ð-sins fyrir bókina.