Ágrip af Noregskonunga sögum (venjulega stytt í Ágrip) er sem nafnið sýnir yfirlitsrit um sögu konunganna. Efni og orðfæri bendir til að ritið muni samið í Noregi á síðasta áratug 12. aldar, en það er aðeins varðveitt í einu íslensku handriti. Upphaf og niðurlag vantar, en talið að það hafi hafist með Hálfdani svarta og endað 1177. Ritið er samið af lærðum manni, og víða bregður fyrir latínubornum lærdómsstíl. Ágrip hefur síðan verið hagnýtt í yngri og ítarlegri ritum um Noregskonunga – Fagurskinnu, Morkinskinnu og Heimskringlu. Þar var kominn frásagnarkjarni sem síðari sagnaritarar gátu hlaðið utan um.

Fagurskinna er nafn sem Þormóður Torfason gaf fornu handriti Noregskonungasagna, en síðan færðist nafnið yfir á sögur þær sem í handritinu voru. Sömu sögur voru einnig til í annarri skinnbók og báru þar heitið „Noregs konunga tal“. Báðar skinnbækurnar fórust í brunanum mikla í Kaupmannahöfn 1728, en sögurnar varðveittust í góðum uppskriftum á pappír. Fagurskinna er að miklu leyti útdráttur úr þrem ritum: Ólafs sögu Tryggvasonar eftir Odd Snorrason, Elstu sögu (Helgisögu) Ólafs helga og Morkinskinnu, og hafa allar verið í eldri gerðum en þeim sem nú eru til. Þetta eru einmitt sömu rit sem verið hafa meginheimildir
Snorra í Heimskringlu. Þannig verður sjálfkrafa margt sameiginlegt í Fagurskinnu og Heimskringlu, en auk þess er talið að Snorri hafi þekkt Fagurskinnu sjálfa.

Höfundur Fagurskinnu styttir heimildir sínar mjög, en oft virðist handahóf ráða hvað hann tekur og hverju hann sleppir. Gjarna teygir hann úr frásögnum af miklum orrustum, en þó sleppir hann alveg að lýsa sjálfri Stiklarstaðaorrustu sem Snorri helgar mikið rúm. Í aðra röndina er hann gagnrýninn sagnaritari, sleppir t.a.m. öllu yfirnáttúrlegu efni og ýmsu öðru sem hann hefur talið ósennilegt. Eins og Snorri notar hann mjög fornan kveðskap máli sínu til stuðnings, og hafa við það varðveist ýmsar merkilegar vísur og kvæðabrot í Fagurskinnu.

Bjarni Einarsson gaf út með inngangi og skýringum.