Þorsteinn frá Hamri (Jónsson) var fæddur 15, mars 1938 að Hamri í Þverárhlíð í Borgarfirði og lést í Reykjavík 28. janúar 2018. Hann lauk gagnfræða- og landsprófi frá Reykholtsskóla og stundaði nám við Kennaraskóla Íslands 1955–1957. Á sjöunda áratugnum starfaði hann um tíma við bókavörslu en hafði ritstörf að aðalstarfi frá árinu 1967. Auk skáldskapar fékkst hann við þýðingar, prófarkalestur og gerð útvarpsþátta. Þorsteinn tryggði sér snemma sess meðal fremstu ljóðskálda sem ort hafa á íslensku. Allt frá því hann gaf út sína fyrstu ljóðabók, Í svörtum kufli, árið 1958 mótaði hann og fágaði ljóðstíl sinn af einstakri natni, ástríðu og þekkingu á sögu, tungu og samfélagi. Oft er talið að honum hafi tekist einkar vel að bræða saman hina gömlu ljóðahefð og stílbrögð nýrrar aldar, ljóðmál módernismans. Hann orti gjarnan ádrepur og hugvekjur, meitluð og myndræn ljóð sem sum eru torræð við fyrstu sýn en ljúka upp leyndardómum mannshugans og náttúrunnar þegar að er gáð. Ljóðabækur Þorsteins urðu á þriðja tug talsins en einnig sendi hann frá sér þrjár skáldsögur og bækur með sagnaþáttum. Þá liggja eftir hann margar þýðingar, einkum á barnabókum. Hann hlaut á löngum ferli fjölmargar viðurkenningar fyrir verk sín, m.a. Íslensku bókmenntaverðlaunin 1992 fyrir ljóðabókina Sæfarann sofandi, og hann var tilnefndur til sömu verðlauna fyrir tvær aðrar bækur. Fimm sinnum var hann tilnefndur til Bókmenntaverðlauna Norðurlandaráðs fyrir ljóðabækur, seinast árið 2015 fyrir Skessukatla. Auk þessa má nefna Verðlaun Jónasar Hallgrímssonar, heiðursverðlaun Menningarverðlauna DV, Ljóðaverðlaun Guðmundar Böðvarssonar og Stílverðlaun Þórbergs Þórðarsonar. Þorsteinn var gerður að heiðursfélaga Rithöfundasambands Íslands árið 2006 en hann hafði setið í stjórn sambandsins nokkur tímabil. Þá hlaut hann riddarakross hinnar íslensku fólkaorðu fyrir ritstörf árið 1996 og naut heiðurslauna Alþingis frá árinu 2001. Verk Þorsteins hafa verið þýdd á ýmis tungumál og ljóð hans komið út í safnritum víða um lönd.