David Servan-Schreiber varði síðustu vikum lífs síns í að skrifa þessa litlu bók um ástina, gleðina, þjáninguna, kjarkinn og mannlega reisn í lífi og dauða.

Hann harmaði mest að hafa ekki kunnað að elska fyrr en seint og um síðir og að hann mundi ekki lifa það að sjá börnin sín vaxa úr grasi.

En þótt hann yrði ekki hjá konu sinni og börnum vildi hann að þau hugsuðu í hvert sinn sem golan léki um vanga þeirra:
„Hugsaðu þér, pabbi var að kyssa mig.“