Litla stúlka – þú getur kveikt í sígarettunni minni með augunum!

Þetta voru fyrstu orðin sem Halldór Laxness sagði við Ingibjörgu Einarsdóttur, á Þingvöllum sumarið 1924 – og stúlkan lét heillast af rithöfundinum orðfima. Smám saman varð til ástarsamband og þegar Halldór hélt til dvalar í Ameríku um mitt ár 1927 mátti heita að þau væru trúlofuð. Bréfin lýsa ótrúlegum metnaði Halldórs og vinnusemi, en líka kvíða hans og áhyggjum og um leið þróun ástar þeirra Ingu sem leiddi til þess að þau giftu sig þann 1. maí 1930; hjónabandið hélst í tíu ár.

Á þessum árum, sem jafnframt eru afkastamesti tími Halldórs sem rithöfundar, skrifar hann Ingu næstum 180 bréf. Um þau segir í inngangi:

„Lesendur þekkja það sem hann birti opinberlega en hér má lesa skrif hans sem ekki var ritstýrt fyrir opinberan vettvang; metnaður hans nakinn, dugnaður hans og sjálfsagi, listræn viðhorf og pólitískar hugsjónir, og alltaf í bakgrunni ástarsamband sem sveiflast milli stríðni og einlægni, afbrýðisemi og þrár, trúnaðar og hálfsannleika, eins og ástarsambönd gera.“

Einar Laxness, sonur Halldórs og Ingu, og Halldór Guðmundsson önnuðust útgáfuna.