Havana er fyrsta ljóðabók Maríu í fullri lengd. Hér yrkir hún um íverustaði: líkama, heimili og heimalönd. Ljóðmælanda dreymir um að losna undan þyngdarafli fjölskyldunnar og feta sinn eigin veg.

En leyndarmál erfast mann fram af manni líkt og búslóðir, og verður hvort tveggja að „annarra manna / drasli / sem má / alls ekki / fleygja“.

Það er þetta ósagða sem bergmálar innan veggja bókarinnar á meðan ljóðmælandi leitar svara og mögulegri leið út og burt – ef slíkur staður er yfir höfuð til.