Málverk Erlu S. Haraldsdóttur virðast við fyrstu sýn vera ofurraunsæ. Í þeim blasa við sviðsmyndir úr byggingum eða staðir í náttúrunni sem virðist ætlað að vekja þá spennu milli veruleikaskynjunar og listrænnar framsetningar sem einkennir fígúratív málverk samtímans. En verkin byggja ekki aðeins á samspili eða reiptogi tilfinninga og efnisleika málverksins. Þau eru afrakstur aðferðar sem Erla hefur beitt á undanförnum árum og felst í að nota reglur og skipulag sem kveikjur að verkum og eru unnin út frá fyrirmælum sem Erla fær frá vinum sínum eða koma til hennar með öðrum hætti.

Þessi „sjálfvirkni“ í listsköpuninni gerir raunsæi verkanna gráglettið og kannski svolítið stríðnislegt. Listamaðurinn gerir samkomulag við umhverfi sitt um að hlýða tilmælum og er val hans á viðfangsefnum algerlega háð þessu kerfi, en framsetning og trúverðuleiki verksins rís af hæfileikum hans og getu til að framkvæma skipunina. Hæfni hans sem listmálara er það sem blekkir okkur. Verkin eru „góð“ í þeim skilningi sem fólk leggur í dóma sína á listaverk í daglegu tali, þau eru listrænt sannfærandi sem verk, en um leið afrakstur reglu, sem þó er ekki regla heldur tilviljanakennd úrvinnsla á skilaboðum.

Erla S. Haraldsdóttir nam myndlist í Stokkhólmi, San Francisco og Gautaborg og býr og starfar í Berlín. Hún hefur unnið með teiknimyndir, vídeó og ljósmyndir í verkum sínum, en á seinni árum fyrst og fremst einbeitt sér að málverkum.