Guðjón Samúelsson var fyrstur íslendinga á 20. öld til að ljúka háskólaprófi í byggingarlist. Hann var skipaður í stöðu húsameistara ríkisins í apríl 1920 og gegndi því embætti í þrjátíu ár, allt til dauðadags árið 1950. Á þessu tímabili hannaði hann ásamt samstarfsmönnum sínum flestar opinberar byggingar hins fullvalda ríkis og gaf helstu stofnunum þess sýnilegt og áþreifanlegt form. Guðjón kom einnig að skipulagsmálum, gerði skipulagsuppdrætti að ýmsum helstu bæjum landsins og var ráðunautur stjórnvalda um skipulagsmál. Hann sá borgir og bæi fyrir sér sem heilsteypt listaverk sem hefðu heilladrjúg áhrif á heilbrigði íbúanna og vellíðan.

Í þessari bók skoðar höfundurinn, Pétur H. Ármannsson, verk og hugmyndir Guðjóns Samúelssonar út frá sérstöðu hans sem háskólamenntaðs arkitekts sem var mótaður af straumum og stefnum í norrænni og evrópskri byggingarlist á fyrstu áratugum 20. aldar. Pétur beinir athygli að því hvernig Guðjón nýtti menntun sína og þekkingu við sérstakar og erfiðar aðstæður sem gáfu honum þó tækifæri til víðtækari áhrifa á manngert umhverfi í landinu en nokkrum öðrum íslenskum arkitekt hefur hlotnast fyrr eða síðar.